dəbbə

1.

is. <ər.> Bir şey haqqında əldə edilmiş saziş və razılığı pozmaq üçün bəhanə, öz vədindən və sözündən səbəb olmadan imtina etmə. Dəbbə eləmək (çıxarmaq) – bax dəbbələmək.

2.

is. köhn. Ağacdan, sümükdən və s. dən qayrılmış qab. Bal, yağ dəbbəsi. – Dəbbədən bal çıxar. (Ata. sözü). Görmürsən, nə təhər barıt dəbbəsi kimi partlayır? S. R..